Een eerste voorstelling
Ik ben Thomas Bolle, 19 jaar en woon in Zonnebeke. Ik kom uit een klassiek gezin qua samenstelling, namelijk moeder, vader, zoon en dochter (voor alle duidelijkheid: ik ben de zoon). Wij zijn echter niet de enige levenden in ons huis. Er loopt namelijk ook nog een kleine viervoeter rond, een Cavalier King Charles, een van de liefste en meest sociale honden die je ooit zal tegenkomen.
Hoe kan ik mezelf noemen?
Ten eerste kan ik mezelf student noemen. Ik zit in mijn eerste jaar Sociaal Werk aan de VIVES te Kortrijk. Ik moest vorig jaar heel lang zoeken om dé studierichting te vinden die mij het best zou liggen. Op de opendeurdagen vorig jaar vond ik uiteindelijk mijn richting, een richting die ook als zeer geschikt uitkomt voor mezelf. Waarom? Simpel. Ik voldoe aan de richtlijnen die sociaal werkers met zich meedragen: sociaal zijn en de wil om mensen uit hun problemen te begeleiden.
Mijn grootste passie is voetbal. Met enkele vrienden richtten we vorig jaar een minivoetbalploeg op: MVT Koklikoo. En ja, we zijn misschien niet de allerbeste, zo spreekt ook de rangschikking, maar minivoetbal draait vooral rond passie en plezier. Daarom noem ik mezelf ook met veel trots minivoetballer.
Het verdomde virus
Last but not least: slachtoffer van het coronavirus. Weliswaar nog niet fysiek op dit moment (gelukkig maar), maar volgens mij zijn we allemaal wel het slachtoffer van dit verdomde virus. Ik ben het nu al beu om constant thuis te moeten zitten. Ik mis het sociaal contact. Ik mis het om naar school te gaan. Ik mis het om af en toe iets te gaan drinken met vrienden. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik het mis om het openbaar vervoer te nemen. Ben ik ziek? Je zou het zo kunnen zeggen. Pas nu besef ik hoe ik leef van sociaal contact.
Als je leest over COVID-19, dan zal je 'corona' altijd met een grote 'c' zien staan. Hier zul je dit nooit zien. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt. Dit virus verdient het niet om met een hoofdletter geschreven te worden. Dit zou het te veel eer aandoen.
Gelukkig is er een grote solidariteit onder de mensen. Voor mij kende dit een hoogtepunt op 20 maart, omstreeks 8u45. Op dat moment werd er op meer dan 180 Europese radiostations het liedje "You'll Never Walk Alone" gespeeld. Een fantastisch liedje, ook een van mijn lievelingsliedjes trouwens. Telkens dit lied wordt afgespeeld, verschijnt er kippenvel over mijn hele lichaam. Vrijdag 20 maart 2020 was dit nog net iets intenser dan anders. Een grote steun voor de coronapatiënten, de zorgverleners, de ouderen die geen familie meer kunnen zien... Laat ons hen de steun blijven geven die ze verdienen, zodat ook wij weldra weer allemaal naar buiten kunnen!
https://www.youtube.com/watch?v=OV5_LQArLa0
Hoe kan ik mezelf noemen?
Ten eerste kan ik mezelf student noemen. Ik zit in mijn eerste jaar Sociaal Werk aan de VIVES te Kortrijk. Ik moest vorig jaar heel lang zoeken om dé studierichting te vinden die mij het best zou liggen. Op de opendeurdagen vorig jaar vond ik uiteindelijk mijn richting, een richting die ook als zeer geschikt uitkomt voor mezelf. Waarom? Simpel. Ik voldoe aan de richtlijnen die sociaal werkers met zich meedragen: sociaal zijn en de wil om mensen uit hun problemen te begeleiden.
Mijn grootste passie is voetbal. Met enkele vrienden richtten we vorig jaar een minivoetbalploeg op: MVT Koklikoo. En ja, we zijn misschien niet de allerbeste, zo spreekt ook de rangschikking, maar minivoetbal draait vooral rond passie en plezier. Daarom noem ik mezelf ook met veel trots minivoetballer.
Het verdomde virus
Last but not least: slachtoffer van het coronavirus. Weliswaar nog niet fysiek op dit moment (gelukkig maar), maar volgens mij zijn we allemaal wel het slachtoffer van dit verdomde virus. Ik ben het nu al beu om constant thuis te moeten zitten. Ik mis het sociaal contact. Ik mis het om naar school te gaan. Ik mis het om af en toe iets te gaan drinken met vrienden. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik het mis om het openbaar vervoer te nemen. Ben ik ziek? Je zou het zo kunnen zeggen. Pas nu besef ik hoe ik leef van sociaal contact.
Als je leest over COVID-19, dan zal je 'corona' altijd met een grote 'c' zien staan. Hier zul je dit nooit zien. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt. Dit virus verdient het niet om met een hoofdletter geschreven te worden. Dit zou het te veel eer aandoen.
Gelukkig is er een grote solidariteit onder de mensen. Voor mij kende dit een hoogtepunt op 20 maart, omstreeks 8u45. Op dat moment werd er op meer dan 180 Europese radiostations het liedje "You'll Never Walk Alone" gespeeld. Een fantastisch liedje, ook een van mijn lievelingsliedjes trouwens. Telkens dit lied wordt afgespeeld, verschijnt er kippenvel over mijn hele lichaam. Vrijdag 20 maart 2020 was dit nog net iets intenser dan anders. Een grote steun voor de coronapatiënten, de zorgverleners, de ouderen die geen familie meer kunnen zien... Laat ons hen de steun blijven geven die ze verdienen, zodat ook wij weldra weer allemaal naar buiten kunnen!
https://www.youtube.com/watch?v=OV5_LQArLa0
"If you are going through hell, keep going" - Winston Churchill
Hey Thomas! Leuk dat je voor de opdracht koos en ik zo ook jouw kritische mening van het coronavirus (met kleine c ;) ) kan lezen. Veel schrijfplezier xoxo Britt
BeantwoordenVerwijderen